കുറ്റബോധത്തിന്റെ തീയില് വീണുരുകുന്ന ഒരു ആത്മാവിന്റെ പിടച്ചില് കേള്ക്കാം ഈ കവിതയില്. അറിയാതെ ചെയ്തു പോയ ഏതോ ഒരു അപരാധത്തിനു എന്നും ദൈവത്തിന്റെ കുമ്പസാരക്കൂട്ടില് തലതല്ലി അപരാധം ഏറ്റുപറയുന്ന ഈ മനസ്സിനു എന്നേ മാപ്പ് നല്കിക്കാണും ഈശ്വരന്. ആരും കുറ്റവാളികളായി ജനിക്കപ്പെടുന്നില്ലല്ലൊ. എന്നാല് അപരാധാഗ്നിയില് വെന്തുരുകി ചിലര് ഒരേ ജീവിതകാലയളവില് തന്നെ പുനര്ജ്ജനിക്കുന്നു. അവരാണു ദൈവസന്നിധിയിലെ യദാര്ധ പുണ്യവാന്മാര്
ആത്മാവ് നഷ്ടപ്പെട്ടവന് .... കണ്ണുകള് കൊണ്ട് ഈ ലോകം ചൂഴ്ന്നു നോക്കുമ്പൊഴും മനസ്സ് ഒരു അടഞ്ഞ വാതിലായി സൂക്ഷിക്കുന്നു....ആത്മാവ് നഷ്ടപ്പെട്ടവനു ചൈതന്യമേകുവാന് കാലം ഒരു സ്വപ്നത്തെ കാത്തു വച്ചു...സ്വപ്നവും യാഥാര്ത്ഥ്യവും എന്നും വേറിട്ടു നില്ക്കുന്നു.....ഒന്നിനൊടു ഒന്നു ചേരില്ല ഒരിക്കല്ലും ....എങ്കിലും അവന് ആ സ്വപ്നത്തെ പ്രണയിച്ചു.....എന്തിനെന്നറിയാതെ......മനസ്സിന്റെ വാതില് ഇന്നും അടഞ്ഞു കിടക്കുന്നു.....പക്ഷെ ഉള്ളില് എവിടെയൊ ഒരു നിഴല് പൊലെ ഒരു നേര്ത്ത പിടച്ചിലായ്........
1 comment:
കുറ്റബോധത്തിന്റെ തീയില് വീണുരുകുന്ന ഒരു ആത്മാവിന്റെ പിടച്ചില് കേള്ക്കാം ഈ കവിതയില്. അറിയാതെ ചെയ്തു പോയ ഏതോ ഒരു അപരാധത്തിനു എന്നും ദൈവത്തിന്റെ കുമ്പസാരക്കൂട്ടില് തലതല്ലി അപരാധം ഏറ്റുപറയുന്ന ഈ മനസ്സിനു എന്നേ മാപ്പ് നല്കിക്കാണും ഈശ്വരന്. ആരും കുറ്റവാളികളായി ജനിക്കപ്പെടുന്നില്ലല്ലൊ. എന്നാല് അപരാധാഗ്നിയില് വെന്തുരുകി ചിലര് ഒരേ ജീവിതകാലയളവില് തന്നെ പുനര്ജ്ജനിക്കുന്നു. അവരാണു ദൈവസന്നിധിയിലെ യദാര്ധ പുണ്യവാന്മാര്
കവിത മനസ്സിനെ എവിടെയൊക്കെയോ മുറിപ്പെടുത്തി
Post a Comment